Koken, dat is passie

Met liefde aan de slag gaan in de keuken en er je eigen creaties samenstellen. Breng jouw familie en vrienden bij elkaar en geniet samen van de culinaire geneugten. Onder het motto ‘vrouwen aan de kook’ schuift Cindy drie sterke vrouwen naar voor. Elk met hun eigen achtergrond, elk met hun eigen verhaal. Maar stuk voor stuk met eenzelfde liefde: die voor het fornuis en lekker eten.

VEERLE COOPMAN

Ondertussen ben ik al drie jaar professioneel bezig met koken. Ik ben eigenlijk grafisch vormgeefster van opleiding. Ik oefende dat beroep jaren met plezier uit, al bleef ik ook letterlijk en figuurlijk wat op mijn honger zitten. Ik zat te veel achter mijn computer, kwam te weinig in contact met de mensen. Toen mijn toenmalige vriend en ik een tijdje geleden een pop up-bar begonnen, kwam ik er als vanzelf in de keuken terecht. Zo kreeg mijn liefde voor koken een professionele wending.

Momenteel combineer ik mijn catering nog met een job in de keuken, maar dat wordt steeds moeilijker. Ik kook nu vaak voor grote groepen artiesten die op bezoek zijn bij Buda of het Wilde Westen. Die hele keten van A tot Z die meer inhoudt dan koken alleen, boeit me. Het is een creatief proces dat me op plekken en bij mensen brengt die me dan opnieuw inspireren. Ik maak er bijvoorbeeld een punt van om alles met mijn cargofiets te vervoeren. Het is gewoon een kwestie van organisatie, zelfs als je voor 200 personen moet koken.

Ik kook steeds vegetarisch, soms veganistisch en haal hierbij inspiratie uit klassieke gerechten waar ik dan een eigen twist aan geef. Zo experimenteer ik momenteel met verschillende soorten brood. Niet dat ik tegen vlees ben, maar ik vind het gewoon overbodig. Met groenten koken voelt gewoon veel natuurlijker aan…”

MARISA HERMAN

Ik heb al mijn hele leven iets met eten. Als kind droomde ik al van de hotelschool, maar het is pas na mijn talenstudies dat ik die droom kon waarmaken.” Wat volgde was het doorzwemmen van vele watertjes: zeven jaar werken als kok in een restaurant, zeven jaar zelf aan het roer van een eethuis staan om vervolgens bij Verstegen aan de slag te gaan. Eerst als vertegenwoordiger, later als foodspecialist. “Ik gaf overal in Europa workshops aan chefs hoe ze kunnen toveren met kruiden. Nergens smaak je zo de wereld als in kruiden en specerijen. Van saffraan uit Iran tot Aziatische kurkuma, het blijft me na al die jaren boeien.” Meer nog, sinds enige tijd heeft Marisa zich toegelegd op het samenstellen van eigen kruidenmixen. “Zo ga ik de laatste tijd graag aan de slag met geroosterd en gevijzeld sesamzout, een product dat pure smartfood is. Of ik daarbij een techniek volg? Eigenlijk niet, de juiste evenwichten tussen verschillende kruiden vinden, doe ik vaak puur op gevoel. Waar ik nog van droom? Het zou fantastisch zijn mochten we ook bij ziekenhuizen, rusthuizen en grootkeukens nog eens de liefde voor kruiden en specerijen kunnen bijbrengen. Vaarwel aan het zoutloos eten, welkom aan aroma’s en kruidige smaken!”

ALISA

Koken is voor mij een manier om tradities in ere te houden. Ik ben zelf afkomstig uit Laos, maar opteer vooral voor de Thaise keuken. De Laotiaanse keuken werkt met kleefrijst als centraal element, daar waar de Thaise mensen meestal voor gewone rijst opteren. Kleefrijst is niet alleen heel duur, met gewone rijst ga ik gewoon ook veel liever aan de slag. Met Thailand heb ik trouwens ook een sterke band: het is de plek waar mijn grootmoeder vandaan komt. Zij leerde me op de klassieke manier koken, in open lucht, boven een houtvuur. Het heeft er iets sacraals. Alle technieken die ik nu gebruik, bijvoorbeeld het pletten van kruiden in een vijzel, heb ik van mijn oma. Een bijzonder sterke vrouw die onlangs honderd jaar werd. Ze heeft nu niet meer de kracht om zelf te koken, maar haar passie probeer ik verder te zetten. In de Thaise keuken hebben we eigenlijk drie basissausen: sojasaus, vissaus en oestersaus. Daarmee doen we het. Ik opteer er meestal voor om er een goede wokschotel mee klaar te maken, met groenten als broccoli, wortelen en boontjes als basis. Het vraagt soms wat tijd, maar de gezellige momenten die erop volgen, geven me extra voldoening. Zo blijft mijn collega vaak slapen. Ze is als een tweede dochter voor me. Eten brengt mensen samen en dat maakt het extra fijn.”