Wie samen muziek maakt, spreekt een universele taal. Dan verdwijnt de dagelijkse sleur even naar de achtergrond en is het enkel de muziek die telt. Dat merk je ook tijdens onze jamsessies die heel uiteenlopende mensen bij elkaar brengen. Wij pikken er voor jou enkele van deze bijzondere artiesten uit. En zij blijken naast muzikaal talent ook nog wel andere gaven te hebben…

Guy Vandenplas – hartchirurg

Als je hem op het podium ziet staan met zijn basgitaar in de aanslag, zou je niet meteen vermoeden dat Guy elke dag op het scherpst van de snee leeft. Als hartchirurg in het ziekenhuis van Aalst is focus voor hem immens belangrijk.

Dan kan het al eens deugd doen om even helemaal te ontspannen en dat doet Guy graag al freewheelend bij Damast. “Muziek is altijd al mijn uitlaatklep ge-weest. Ik ben klassiek geschoold, maar als 15-jarige raakte ik geïntrigeerd door muziek waarbij de partituur minder belangrijk was en er geïmproviseerd mocht worden. Dat bracht me bij de jazz, en bij Miles Davis in het bijzonder. Hij bracht me de liefde voor het genre bij.
Tegelijk bleek dat de muziek waar ik tot dan toe naar luisterde (zoals Steely Dan) heel wat jazzinvloeden bevatte. Jazz en ik, dat was dus een match made in heaven. Een zwaar verkeersongeval bracht me naar Damast. Toen pianostem-mer Peter Vanhoe bij me thuis langskwam, zette hij me aan om opnieuw met bassen te beginnen als een vorm van revalidatie. Peter was zelf al jaren leerling in het Conservatorium in Kortrijk en zo verzeilde ook ik vanuit het Oost-Vlaamse Nazareth in de Guldensporenstad.
Ik bouwde er al snel een vriendenkring uit. Zo ontmoette ik ook Cindy die me uitnodigde om mee te jammen. Intussen voelen de Vlazz Jazz Jam sessies als thuiskomen: ik kom er terecht in een warm nest van topmuzikanten die me in een ontspannen sfeer naar een hoger muzikaal niveau brengen. Ik zou het niet meer willen missen…”

Diederick Verhaeghe – architect

Diederick Verhaeghe uit Roeselare is in het dagelijks leven
architect, maar net als iedereen heeft ook hij een uitlaatklep nodig. Het architectenberoep is zeer intensief, dat laat je niet zomaar los. Dus had ik een boeiende hobby nodig om mijn hoofd af en toe leeg te maken. Dat lukt met jazz. Het vraagt best wel wat concentratie, waardoor ik dan met niets anders bezig kan zijn.”
Muziek is niet nieuw voor Diederick, al van kindsbeen af volgde hij klassiek slagwerk op de muziekschool in Izegem. Nadien speelde hij mee in twee verschillende bands en via oudere bandleden leerde hij jazz kennen. “Eigenlijk speel ik nu het liefst jazz, want in dat
genre voel ik me een volwaardig lid van de band, wat als drummer bij andere muziekgenres geen evidentie is.” En nog is het niet genoeg voor deze bezige bij, want en cours de route probeert hij ook nog de vibrafoon onder de knie te krijgen. “Geen evidentie, maar ik vind het gewoon een heel mooie klank hebben én ik hou wel van een uitdaging.”
Diederick staat één keer per maand op het podium bij Damast voor de Vlazz Jazz Jam sessies, maar het is niet de enige Verhaeghe die er dan staat.
“Mijn vriendin Chloé nam al deel aan de vocal sessions en ook mijn kinderen Halewijn (13) en sinds kort ook Adelbrecht (11) participeren al in de jamsessies. Eerst hadden ze nog een duwtje nodig, maar nu zijn ze er al op hun gemak.
Zalig vind ik dat, dan zie ik ze even niet als mijn kinderen, maar als volwaardige muzikanten…” Vergeet dus de Von Trapps, Vlaanderen heeft voortaan de Verhaeghes.

Dirk Lefebvre – kunstenaar

Toen hij zijn dochter ooit pushte om naar de tekenacademie te gaan, wees zijn vrouw er fijntjes op dat hij dat om de foute redenen deed: eigenlijk wilde hij er zelf naartoe. En dat deed hij ook. Toen ook de muziek riep, kwam hij via omzwervingen langs de jazzafdeling van de muziek-academie van Harelbeke en Waregem in een combo terecht.
“We werden door de academie steeds aan andere muzikanten gekoppeld en bij één combinatie was er een échte klik. Het was het begin van een fijne periode van vijf jaar waarin we samen op pad gingen, van spelen in een boekhandel tot leuke kleine optredens bij allerlei verenigingen.”
“Toen ik even later besliste de affiche van een bepaald optreden zelf te tekenen, kreeg de tekenmicrobe me weer te pakken en legde ik me toe op het karikatuurtekenen. Vreemd genoeg diende zich al snel een eigenzinnige uitdaging aan: ik redde een contrabas van het containerpark en besliste om hem te beschilderen met verschillende muzikanten die regelmatig deelnemen aan de jamsessies bij Damast, een plek die ik al kende doordat ik met Cindy in een bigband speelde.”
“Ik schilderde de contrabas eerste helemaal blauw, want ook de grote Paul Cézanne gebruikte dat kleur soms als achtergrond. Daarop zal ik 26 (!) koppen van muzikanten schilderen: realistisch weergegeven, maar uiteraard met hier en daar een bepaalde trek uitvergroot. Ik hou ervan mijn eigen draai eraan te geven. Op de zijkant komen dan weer vlastaferelen, een eerbetoon aan onder meer mijn vader die zelf vlasser was en als link met Texture.”
“Als hij straks klaar is, krijgt de contrabas een ereplek op een van de grote vensterbanken van Damast. En om dat te vieren, beloof ik ook zelf op het podium te klimmen tijdens een jamsessie…”